We moeten even twee keer kijken of die nou een boom aan het zagen is of

Je kent het wel: het is zaterdagnamiddag, de zon schijnt net fel genoeg om een frisse wandeling door het park aantrekkelijk te maken. Je hebt geen haast, geen verplichtingen – gewoon even ontspannen. Je stapt stevig door, een ijskoffie in de hand, en je denkt aan weinig bijzonders. Gewoon even je hoofd leegmaken, misschien wat vogels spotten of meewarig glimlachen naar joggers die wél die discipline hebben om te rennen terwijl jij gewoon van het moment geniet. Tot je ineens iets ziet dat je hele middag in één klap transformeert.

Aan de rand van een grasveldje, net voorbij het speeltuintje, zie je een stel. Op het eerste gezicht lijkt het onschuldig. Ze zitten dicht tegen elkaar aan, wat je op een warme dag natuurlijk vaker ziet. Liefde is tenslotte overal – zeker in het voorjaar. Maar er is iets dat niet klopt. Iets aan de bewegingen van de man is… vreemd.

Van een afstand lijkt het haast alsof hij iets aan het zagen is. Een rare gedachte, want wie neemt er nou een zaag mee naar het park? Maar hoe langer je kijkt, hoe duidelijker het wordt: dit is geen doe-het-zelfproject, dit is een intiem kunstwerk in uitvoering. Geen houtbewerking, maar – laten we het subtiel houden – een soort ‘vingertechniek’ die behoorlijk doelgericht is. De man in kwestie lijkt over opmerkelijke precisie en ritmisch talent te beschikken. Een soort Picasso, maar dan op het gebied van lichamelijke expressie.