Nederlands toeriste Joke komt in opspraak na opvallend incident met ezeldrijver in Egypte

In een wereld waarin online video’s in een oogwenk miljoenen kijkers kunnen bereiken, is het soms een enkele actie die het verschil maakt. Zo is de afgelopen week de naam Joke van der Post opeens wereldwijd bekend geworden. Niet door een televisieoptreden of een influencer-carrière, maar vanwege een onverwachte confrontatie in Egypte. Joke, een Nederlandse vrouw die zich al jaren inzet voor dierenwelzijn in het buitenland, is onbedoeld het middelpunt geworden van een virale storm — eentje met zowel heldenstatus als juridische gevolgen.

De aanleiding? Een video waarin te zien is hoe Joke, zichtbaar geëmotioneerd en vastberaden, een Egyptische man aanspreekt op het mishandelen van een ezel. Terwijl zij luidkeels probeert in te grijpen, negeert de man haar en gaat ongestoord verder met het slaan van het dier. Wanneer de situatie escaleert, jaagt Joke de man uiteindelijk weg. De beelden werden aanvankelijk gedeeld door reizigers, en bereikten vervolgens razendsnel een breed publiek in Nederland — en daarbuiten.

Voor veel Nederlanders was de reactie op de video duidelijk: applaus. Joke werd online geprezen als een vrouw met lef, iemand die haar stem laat horen tegen onrecht, ook al brengt dat risico’s met zich mee. De reacties varieerden van ‘Een echte heldin!’ tot ‘Eindelijk iemand die durft in te grijpen.’ En voor wie Joke kent, is het niet verrassend dat juist zij tussenbeide kwam.

Joke is namelijk geen toerist die toevallig getuige was van dierenleed. Ze woont al jaren in Egypte, vlak bij de wereldberoemde piramides van Gizeh, en runt daar als dierenarts-assistent een eigen kliniek: het Good Karma Sanctuary. Vanuit die kliniek biedt ze hulp aan ezels, honden, katten en andere dieren die vaak in erbarmelijke omstandigheden leven. Haar werk is zwaar, maar voor haar een roeping. “Als ik niet ingrijp, wie dan wel?” zegt ze in een interview.

Toch blijkt dat de heldenstatus die Joke in Nederland en andere landen geniet, in Egypte een stuk minder vanzelfsprekend is. Nadat de beelden viraal gingen, werd Joke gearresteerd door de Egyptische autoriteiten. Ze is inmiddels weer op vrije voeten, maar het voorval heeft vergaande gevolgen. Ze zou kunnen worden aangeklaagd voor belediging of voor het verstoren van de openbare orde. De maximale straf? Zes maanden tot een jaar celstraf, of zelfs deportatie.

En dat is precies het kantelpunt in dit verhaal. Want terwijl de wereld meekijkt en bewondering toont, moet Joke zich mogelijk juridisch verantwoorden voor een actie die in veel andere landen juist als moedig en moreel juist wordt gezien. “Ik wist dat het risico’s had,” vertelt Joke aan de NOS. “Maar als mijn actie ervoor zorgt dat er in Egypte iets verandert in de manier waarop dieren behandeld worden, dan was het het waard.”

Online blijft de steun voor Joke groeien. Niet alleen in Nederland, maar ook binnen Egypte zelf beginnen mensen zich uit te spreken. Onder een video schrijft een Egyptenaar: “Ik ben een Egyptenaar en ik dank u hartelijk voor wat u eerder deed. U bent een goed mens.” Het is een teken dat Joke’s boodschap niet alleen gehoord, maar ook gevoeld wordt, zelfs in een cultuur waarin dierenwelzijn niet altijd vooropstaat.

Wat dit verhaal extra bijzonder maakt, is dat het geen kortstondige verontwaardiging is. Joke’s daad raakt aan iets groters: de wereldwijde discussie over dierenrechten, culturele verschillen en de rol van sociale media bij het aanjagen van verandering. Het laat zien hoe één persoon, gewapend met compassie en moed, een hele keten van bewustwording in gang kan zetten.

Tegelijkertijd zit Joke nu in een complexe situatie. Haar toekomst in Egypte hangt aan een zijden draadje. Hoewel ze voorlopig vrij is, weet niemand of de zaak tegen haar nog opgepakt wordt. De druk vanuit het buitenland groeit, met petities en oproepen tot steun. Want als zij daadwerkelijk wordt veroordeeld voor haar actie, zou dat wereldwijd een wrang signaal afgeven aan anderen die opkomen voor dierenrechten.

Joke blijft ondanks alles opvallend kalm. Ze is zich bewust van de steun, maar ook van de realiteit. “Ik heb dit niet gedaan voor de camera of voor likes. Ik deed wat ik vond dat moest gebeuren.” En dat maakt haar verhaal misschien nog krachtiger. Geen gescripte campagne, geen media-advies, gewoon een vrouw die recht wilde doen aan wat ze zag.

Of Joke in Egypte kan blijven, is voorlopig nog onzeker. Maar wat wel vaststaat: haar actie heeft een golf van bewustwording veroorzaakt, die voorlopig nog niet is gaan liggen. Van de straten van Nazlet El-Semman tot aan de woonkamers in Nederland, Joke’s verhaal is een voorbeeld van moed, van idealen én van de impact van een simpele daad van verzet.